Ruhuma Dokunurken
- senasoyucok@outlook.com
- 1 Şub
- 1 dakikada okunur
Güncelleme tarihi: 20 Nis
Okuduklarımın bana sirayet ettiği hissini; bizzat o kitabı okurken fark etmiyor olsam da, kitap tarafından okunduğumu ben onu bırakmışken ,hayatıma bakıyorken, beni o hayattan çekip çıkarmasıyla algılıyorum. Bir el; bir ses, bir nefes, bir bakış hatta bir bakmayış oluyor da yıllar evvel yazılmış bir kitap içimde ansızın beliriveriyor. Tıpkı sevdiklerimin içimde belirişi gibi. Muhabbetin gücüyle açığa çıkan idrak etme yetisi bu bir nevi. Sevginin dili, yoklukla işliyor. Hasretle kazınan bu nakışlar öyle bir anda çıkıvermiyor; izin kalıyor, izlerin kalıyor. Mesele buysa diyorum "Gök kubbede hoş seda bırakmak" tabiriyle geçmek istiyorum bu hayattan; öylece değil, usulca ve hatta usulünce.
Bu izin hatta bu izlerin bir bedeli olduğu gerçeğiyle de yüzleşiyorum çoğu kez. Gülü tutarken elime diken batmış gibi hissediyorum böyle anlarda. O zaman bırakmak istiyorum o gülü, bir daha hiçbir gülü koklamamak hatta. Oysa zaaflar ve pek tabii emekler...
Bir uğurda harcanan emek varsa söz konusu olan; yaralasa dahi tutuşumu değiştiriyor, yarama bakıyor, kanımı temizliyor ve onu seviyorum. Sevgi tek ilaç, erişimi ihtiyaç anında hasıl olan. İhtiyacımı görüyor ihtiyaçlarımla barışıyor ve aslında en çok kendimle yaşamaya alışırken, çoğu meziyetim hiç olurken kimi zaman gözümde; kendimi sevmeyi, hakiki sevginin bu olduğunu ve kendiyle dost olmayanın kimseye dost olamadığı gerçeklikleriyle yüzleşiyor, yoluma bakıyorum. Yoluma bakıyorum, sonra parmak uçlarıma ve yürüyorum henüz yürünmeye değer bir yol varken ortada.
-Yürümeye tenezzül bir et gerisi gelecek, diyorum. İçten yanmalı bir motordan hallice insan olduğum gerçekliğiyle kimi zaman tökezlesem de, yürüyorum bir şekil ve bu hamdım oluyor. Hamt, şimdi en kutlu azığım varlığıyla sükunet ve esenlik bulduğum.
Comments